Fakat aynı gurupla bugün bütün günü kapsayan daha özel bir planımız var. 2. Hürpedal Kadın Bisiklet Festivali, Ortaca Belediyesince Dalyan’da düzenleniyor ve bende bugün bütün gün onların özel davetlisiyim.
120 Kadın dışında 10 civarı organizatör var, gerçi onların arasında erkekler de var ama festival kadınlara özel, ben ufak bir istisna oluşturuyorum.
Kahvaltımızı sığla ağaçları ile çevrili günlüklü restoranda yapıyoruz. Bu özel ağaçlar söylenene göre yalnızca Kanada’da ve Türkiye’nin bu bölgesinde bulunuyormuş. Bu derece özel olmaları sebebiyle de Kanadalılar bu ağacın yaprağını bayraklarına koymuşlar. Kanadalılara söylemek gerek, o kadar da eşsiz değil bakın Dalyan’ımızda da var o ağaçlardan ve özel olarak korunuyor.
Kahvaltı sonrası herkes bisikletlerine geçiyor ve Türkiye’nin hemen her yerinden gelen kadınlarla yaklaşık 45 kilometre sürecek bisiklet turumuza başlıyoruz. Bir de dönüşü var bu yolun, ‘eee.. sıcak da başlar birazdan’, bazıları için zor olabilir diye düşünüyorum. Sonrasında, “koskoca organizasyon, bir yolunu düşünmüşlerdir herhalde” diyorum.
Ki, zaten düşünmüşler.
Mola verdiğimiz bir ufak kahvede minibüsler geliyor, bisikletler toplanıyor ve katılımcıların bir kısmı yolun geri kalanını bu arabalarda gidiyor.
Biz bisikletlerle giderken jandarma mümkün olduğunca trafiği düzenliyor. İki sıra halinde bir şeridi bazen kapatarak, bazen de yol kenarında trafiği işgal etmeden gidiyoruz. Şakalaşmalar, espiriler, neşeli sohbetler yol boyunca devam ediyor.
Benim katılacağımı önceden duyurdukları için çoğunluk hakkımda bilgi sahibi. Daha Yuvarlakçay’a varmadan gruptan 15 – 20 kişiyle fotoğraf çekiliyorum. Ben samimi şekilde davrandıkça çekingenliğini yenip fotoğraf çekilmek için gelen sayısı artıyor. Mola yerine vardığımızda meşhur Yuvarlakçay’ın soğuk sularında yüzüp, ardından İzmirli pedalperest kadınlar grubunun yanına kuruluyorum. İlgi, alaka eşliğinde yine ve yeniden fotoğraf çekiliyoruz. Ard arda bombardıman şeklinde gelen sorulara da mümkün olduğunca samimiyetle cevap veriyorum.
Dönüş yoluna geçtiğimizde artık hemen herkesle tanışıyor durumdayım. Bisiklet üstünde biraz muhabbet etmeye başlasam da, daralan yolda tek sıra hizaya geçiyoruz ve o noktadan sonra bisikletliler dağılmaya başlıyor. Kalabalık bir grup değil de uzun ince bir grup haline geliyoruz.
Güneş tepemde enerjimi emiyor ama bisiklet sürmenin getirdiği bir yorgunluk hissetmiyorum.
Akşamüstüne doğru da başladığımız noktaya, Günlüklü Restoran’a varıyoruz.
Dönmeden önce katılımcıların büyük bir kısmıyla güzel bir fotoğraf çektiriyorum. Fotoğraf bu güzel günü hatırlamak için en iyi hatıra.
